Ons leven met Irene is bijzonder. Soms ontroerend, grappig, verdrietig, moeilijk, soms heerlijk simpel en ingelukkig, altijd boeiend en uitdagend. Het is bijzonder om de wereld door Irene's ogen te zien. Zij gunt ons vaak een inkijkje, gelukkig maar, want misverstanden liggen vaak op de loer in de communicatie met Irene.

Een gesprekje kan compleet de mist in gaan door de associaties die Irene maakt met een enkel woord. Pas als je heel goed hebt nagedacht over wat je precies hebt gezegd, is de reactie van Irene te plaatsen. 

Zij neemt dingen vaak heel anders waar dan wij. Ze ziet veel details, ziet altijd als eerste een kleine verandering in huis. Rijdend in de auto, merk je hoeveel ze ziet. Elke vrachtauto die ze ziet rijden wordt gecontroleerd op afbeeldingen van etenswaren. Ze kan moeilijk prikkels negeren, alles komt in de volle omvang binnen, vooral geluiden, maar ook alles wat ze ziet. Doodmoe wordt ze daarvan.

Gezichtsuitdrukking zijn belangrijker dan woorden; mooie, vriendelijke woorden in combinatie met een wat norse uitdrukking komen niet over. Een nors gezicht roept een norse reactie op, ondanks mooie woorden. Anderzijds kan met een lief gezicht iets verteld worden aan Irene, met moeilijke taal, waar ze vrijwel niets van begrijpt, maar ze knikt instemmend, en vind het helemaal goed.

Een paar voorbeelden van het bijzondere van deze jonge vrouw.

Een leven met Irene vraagt erom vastgelegd te worden in verhalen. Al schrijvende over Irene, over het leven met haar, worden de dingen, voor mij als moeder, soms net even wat duidelijker...