We zitten met z'n drieën naar de tv te kijken. Het Nationaal Nederlands Jeugdorkest geeft een concert. Irene kijkt zo ontzettend ingespannen, ze hoort of ziet niets om zich heen, zo aandachtig is ze. Ik krijg heerlijke fantasieën: Gezellig met Irene naar een concert, waar zij dan blijkt nu heel erg van kan genieten. Want als ze in een schouwburg net zo intens geniet als nu voor de tv zal ze niemand storen, want ze zit al een half uur bewegingloos. Maar helaas, mijn realiteitszin dringt zich ongenadig tussen mijn fantasieën. Met tegenzin begin ik me te realiseren dat Irene vast en zeker op een andere manier zit te genieten dan ik even dacht. Zo af en toe stink ik er weer in, dan denk ik even dat Irene de wereld net zo waarneemt als wij, dat zij dezelfde dingen opmerkt, op dezelfde dingen let en geniet op eenzelfde manier. Nee dus.....

Voorzichtig, enerzijds om haar rust niet te veel te verstoren, anderzijds om haar antwoorden door mijn vragen niet te beïnvloeden, vraag ik haar: "Irene, wat vind je leuker; kijken naar de mensen, of luisteren naar de muziek?"

Irene: "Kijken naar de mensen", terwijl haar blik onafgebroken op het scherm is gericht.

Ik blijf naar haar zitten kijken, meestal heeft ze dat direct in de gaten, maar nu niet. Ik probeer te ontdekken waar ze nu zo op let. Alsof ze mijn gedachten raad zegt ze: "Die mevrouw zal wel pijn in haar mond krijgen". Ze bedoelt hiermee een jonge vrouw met lange blonde haren die op een hobo speelt en haar mond inderdaad een beetje vreemd houdt.

Irene kan zo ook tijden naar één foto zitten kijken, ze kijkt dan steeds maar naar een gezicht, elk trekje bestudeert ze.

Wij kijken het concert helemaal uit. Irene blijft op dezelfde manier kijken, alleen vertelt ze nu wat meer waar ze op let. Ze hoopt steeds maar dat de blonde mevrouw weer in beeld zal verschijnen en haar gezicht wordt dan nog aandachtiger. Ik kan niet laten haar toch wat te wijzen op de instrumenten, we halen nog even de encyclopedie voor muziekinstrumenten erbij. Het werkt niet; Irene vraagt verstoord wanneer het boek weer dicht mag. Als ik haar naar bed breng zegt ze tussen het kroelen door: "Waar is nou de blonde mevrouw"