Morgen is het dan zover: de laatste schooldag van Irene.
Zorgvuldig hebben we dit voorbereid. Na ruim tien jaar St. Mattheusschool is een laatste schooldag een hele gebeurtenis.
Tien jaar was de school een heel veilig nest. Waar andere scholen vaak een sfeer van survival of the fittest hebben, is een school als de st. Mattheusschool heel beschermend, heel veilig. Tenminste in onze ogen; andere ouders, andere kinderen, mogelijk zelfs Irene, denken daar misschien anders over. Want ook hier gebeurde natuurlijk best wel eens het één en ander, ook hier lopen kinderen rond die niet van die lieverdjes zijn en het leven van een andere leerling zuur kunnen maken, of die met hun gescheld (Tja: Irene!) anderen behoorlijk laten schrikken, maar dan nog is deze school relatief gezien een ongelooflijk veilige plek.

Morgen dus de laatste schooldag. Irene is er aan toe. Ze is groot geworden, heeft nu al zoveel jaar het ritme van een schooljaar meegemaakt. Ze heeft nu al zoveel jaar haar best gedaan. Nu moet iedereen maar eens tevreden zijn met het bereikte, ze is het tenslotte zelf ook. Nu maar eens uitproberen wat er met al dat geleerde kan worden gedaan, nu moeten we er met z’n allen op letten dat al die inspanning van Irene en jullie niet voor niets is geweest.

Ze wordt ook een beetje moe van de kinderen in de taxi, dat krijg je als je zelf een jongvolwassene bent. Dan vind je het wel prettig om door een taxichauffeur bij de deur te worden afgehaald, die je laat inhaken aan zijn arm, je naar je werkplek brengt en die zegt, na de laatste DAC cliënt te hebben gehaald: en nu naar de koffie! De sfeer in het DAC, waar Irene stage liep, voelt goed, maar we moeten wel goed de vinger aan de pols houden, alleen maar goede sfeer en gezelligheid is niet voldoende. Dat is goed voor thuis, voor een woongroep, maar in een DAC is meer nodig, zeker voor een kind als Irene, maar toch ook voor anderen, lijkt me.

Morgen is de laatste dag voor Irene, nog één keer komt Marja haar halen. Marja, die het klaar speelde om nooit in de war te raken door het soms toch ingewikkelde weekprogramma van Irene, Marja, die Irene de laatste 4 jaren heeft gereden. Aan het begin van een  schooljaar schoof ze net zo lang met de kinderen tot eenieder het optimale plekje had gevonden.

De laatste schooldag, het is goed zo, vindt Irene. Geleidelijk aan heeft ze al een beetje afscheid genomen,. Het was misschien een tijdlang even moeilijk voor haar, die verschillende situaties naast elkaar, school en stage, maar achteraf gezien denk ik dat het toch goed was.

Ze is er aan toe. Het duidelijkst liet ze dat zien toen het schoolkamp ter sprake kwam. Zelf had ik al een tijdje lopen piekeren hoe ik dit toch aan moest pakken. Al die jaren verheugde Irene zich er altijd zo ontzettend op. Nu gaat ze dus van school, vlak voor de rest van de groep op stap gaat. In de klas wordt er volop over gesproken, worden plannen gemaakt. Irene sprak er thuis over alsof ze gewoon mee zou gaan. Hoe dit aan te pakken. Misschien meester Geert Jan vragen of ze toch nog mee kan.
Toen Irene er weer een keer over sprak, vroeg ik of ik het aan meester Geert Jan zou vragen.
Nee, was haar resoluut antwoord, ik ga naar Woutershof.
Vind je het niet jammer dan dat je niet meer mee gaat?
Nee, ik ga naar Woutershof, was het geduldige antwoord.
En daarmee was voor Irene de kous af, punt uit.

In november was het tien jaar geleden dat Irene bij jullie kwam. Ze kwam van de Herman Broerenschool in Delft. Een school waar we heel tevreden over waren, maar waar men de visie had dat kinderen met autisme het best in de gewone groepen konden functioneren, met een paar uurtjes individuele begeleiding per week. Jullie aanpak in de autiklassen, met heel veel structuur en kleine klasjes, sprak ons meer aan. Toch was het een hele stap om Irene van een school te halen waar we overigens heel tevreden over waren en waar Irene het ook goed naar haar zin had. Het pakte echter prima uit. We hebben nooit spijt gehad dat we de gok hebben gewaagd. Bedankt voor alle zorg en aandacht die jullie Irene gaven in de afgelopen jaren, bedankt voor al het geduld en meedenken, bedankt ook voor de veilige en warme plek die jullie Irene tien jaar lang hebben gegeven.