HANDBAL
1998
Sinds kort zit Irene op handbal. Sporten ontbrak nog in haar redelijk drukke vrijetijdsbesteding en dat leek ons geen goede zaak.
De mensen van de groep waarin lrene wordt geplaatst zijn allemaal iets ouder, maar lrene lijkt dit niet een bezwaar te vinden. De sfeer in de groep en met de leiding is uitstekend. In het begin is lrene wat aarzelend. Ze vindt het allemaal reuze gezellig en interessant, maar soms komt die bal toch wel erg hard tegen je lijf, rot bal!! Gelukkig geeft Irene de bal de schuld en niet degene die hem gooit, hetgeen wat minder gezellige momenten voorkomt. De leiding weet dit alles prima te begeleiden en lrene voelt zich veilig ondanks die gevaarlijke bal.
Na twee keer trainen komt er al een wedstrijd, helemaal in Almaar! Een echte wedstrijd met regels en al. Het leven is ingewikkeld en dat geldt zeker tijdens een handbalwedstrijd. Heeft lrene net begrepen dat daar een leuk spelletje bij hoort, waarbij de teamgenoten op een bepaalde manier tegen elkaars handen klappen, de high-five maar dan uitgebreider, blijkt ineens dat je dat spelletje niet altijd kunt doen. Niet bijvoorbeeld als de handballers je voorbij stormen om vanuit de aanval terug te keren naar de verdediging.
De teleurstelling is even zichtbaar, maar ach alles went en maar niet bij de pakken neer gaan zitten lijkt lrene te denken. Lekker mee rennen met het team blijkt ook wel gezellig te zijn, je hoort er dan zo lekker bij. Met zijn allen even balen en hard "shit" roepen, omdat een bal naast het doel gaat, geeft ook wel dat echte teamgevoel.
Maar het hoe en waarom van deze sport is echter niet zo goed te begrijpen. Oké, de bal moet in het doel, maar welk doel in 's hemelsnaam, gelukkig is iedereen wel bereid om dat even te vertellen. Toch laat ze het doel schieten voorlopig maar aan de anderen over. Het is zo druk, onrustig en onduidelijk op die cirkel, daar waagt ze zich maar niet. Dit is echter geen probleem hoor, want het biedt lrene even de tijd om haar kleren in orde te brengen, veters, shirt, broek en niet te vergeten de bh-bandjes. Veel tijd wordt haar echter niet gegund, er wordt weer de andere kant op gerend, er achteraan gehuppeld dan maar, gezellig toch. Met zijn allen op de eigen cirkel: handen omhoog! Ha, ze ziet mij op de tribune, zwaaien dan maar even, handkusje kan ook nog wel.
Toch is het wel een beetje eng. Vanaf de bank kan ze gelukkig ook meegenieten. Gaandeweg wordt alles tijdens de trainingen toch wel wat duidelijker. Het vangen van de bal begint beter te gaan, evenals het gooien. Tijdens trainingswedstrijdjes is ze vaak als eerste terug gerend naar de cirkel, en de angst voor de bal is zo goed als verdwenen. Dit laatste is vooral te danken aan haar teamgenoten. Waar vindt je nog mensen met zoveel gevoel voor de mogelijkheden van een ander, dat ze het risico durven te nemen de bal te verliezen aan de tegenstander en hem rustig, goed gericht, met de juiste snelheid naar een zwakker teammaatje gooien. Sportiviteit ten top…..