Ruim 41 jaar geleden stonden we in een survival modus. Irene, bleek naast dat ze naast dat ze een prachtig meisje was met mooie donkere haartjes, ook een meisje te zijn dat langdurig kon huilen. Dat wat ooit normale nachten waren, bleek een onbereikbaar iets te zijn geworden, huilen, huilen, troosten, zingen, pijn, lees verder in Ons leven met Irene