2009

Irene is sinds jaar en dag geïntrigeerd, bijna geobsedeerd door het lezen van mensen in haar omgeving. Later kwam daar het computeren bij. Ze ervaarde dat mensen die daar mee bezig waren, weinig tot geen aandacht hadden voor haar en dat vond ze lastig. Tegelijkertijd maakte het haar ook nieuwsgierig. Wat deden die mensen toch op die computer, wat maakte dat ze haar bijna vergaten?
Een jaar of wat geleden begon ze op een oude computer thuis tekstjes over te tikken uit boekjes. Hele tijden kon ze daar mee bezig zijn. Wat uiteindelijk tevoorschijn kwam uit de printer was een mooie kopie van de oorspronkelijke tekst, met spatie en al. Ze was een echt computermens geworden, zoals ze dat zelf noemde.
In de loop van de tijd werd ze steeds vaardiger, merkte ze ook dat ze gemakkelijker kon typen dan schrijven. De woorden die zij in haar hoofd wel paraat had, kwamen met erg veel moeite uit de pen op het papier. De fijne motoriek bleek niet zo fijn te zijn en het was lastig om de woorden een beetje in een logische volgorde op het papier te krijgen. Een handgeschreven tekst van Irene is een ontroerend puzzeltje, waarvoor je even moet gaan zitten om het op te lossen. Getypte tekst van haar is een stuk gemakkelijker te ontcijferen.
Op de Vlinderhoven werd ook opgemerkt dat Irene wel erg graag achter de computer zat. Ze kreeg daar alle ruimte en gelegenheid om “ op de computer te werken”. 
Ze ging steeds meer op die manier vastleggen wat haar allemaal bezighield. Opa ziek: ooo, dat moet ik even opschrijven. Naar de tandarts: achter de computer. Ruzie op het dagcentrum: typen maar weer. Last van eczeem: schrijf het van je af. 
Bladzijden vol met Irene’s frustraties, zorgen, belevenissen en pleziertjes. Een fonetische verwerking daarvan in de vorm van een gesprekje, waarbij je steeds vanuit een ander persoon een opmerking leest, met een langgerekte ooooooooooooooooooooooo, als overgang van de ene naar de andere persoon. Teksten zonder spaties tussen de woorden, hele bladzijden vol. “aggossiepossiemijttog” lezen we in het verslagje van Irene van een ongelukje met een mesje tijdens de afwas in de Heksenketel. Ze gunt ons zo op een indrukwekkende manier een kijkje in haar belevingswereld. Zo groot werd haar productie dat ze op rantsoen moest worden gezet: maximaal 3 velletjes per keer.

Haar begeleiders op de Vlinderhoven kwamen op het idee Irene naar de avondschool te laten gaan. Huisgenoten Benno en Bavu gaan daar al een paar jaar met veel plezier naar toe. Irene ging een paar keer proefdraaien en vond het meteen geweldig. De sfeer was super vrolijk. Ik dacht in eerste instantie dat het voor een jongedame als Irene te rommelig zou zijn. Niets is minder waar. Iedereen wist binnen de kortste keren wat er verwacht werd, wat de structuur van de les was en vooral, dat het er heerlijk ontspannen toe zou gaan.  Geen druk, volop grapjes en ieder was op eigen niveau bezig. Twee begeleiders werkten met de  “studenten”.

Intussen zijn we een paar maanden verder. Donderdagavond naar de avondschool hoort er nu helemaal bij. Ze Googled intussen wat af. Ze heeft een bed met matras uitgezocht bij Ikea, Ze heeft op Google Maps de Vlinderhoven opgezocht en “ vanuit de lucht” zelf gevonden hoe ze naar het Gaardepad kan lopen over het bruggetje. Ze heeft Sinterklaasspelletjes gevonden en gespeeld.
Als ze even behoefte heeft aan een rustig momentje typt ze een tekst over. En in de pauze ziet ze Benno en Bavu en is er tijd voor een overheerlijke chocomel en een zakje chips.
 
Op de Vlinderhoven staat nu voor de bewoners een computer in de hobbykamer. De Ipse/de Bruggen computer is weer meer beschikbaar voor de begeleiders.....