Januari 2023

Irene is de laatste week ’s avonds erg moe. Dat was al zo toen ze in het eerste weekend van dit nieuwe jaar 2023 bij ons in Wageningen was, maar toen ik een week later even ging theedrinken op een avond, was dat nog steeds het geval. Toch sprake van een licht griepje? Hoe dan ook, Irene zit wat stilletjes en suffig naast me op de bank. J., net geopereerd en in het bezit van een nieuwe heup, is daarentegen klaarwakker en spraakzaam. “Ja Geja, J. en P. gaan met pensioen, en dan komen T. en H. hier wonen. En ze hebben ook 3 kinderen en een hond!” Luid en duidelijk klinkt dit door de kamer. Irene geeuwt nog eens, ze heeft het niet gehoord,

 

Wanneer zal het doordringen dat er een hond komt wonen in het Thomashuis. Weliswaar een labradoodle, maar toch, het is en blijft een hond, die kan blaffen, enthousiast op je af kan rennen. Vrolijk, en met de beste bedoelingen, maar herken je dat als je niks van honden moet hebben?

 

Sinds een tijdje weten wij dat er een hond zal komen. Een keus hebben wij daar niet in, Irene ook niet. Dit is iets wat gebeurt, iets wat haar gaat overkomen.

Maar stel dat…….., stel dat het lukt om Irene aan de hond, waarvan ik nog geen naam weet, kan wennen, stel dat ze ontspannen kan zijn in zijn omgeving, hem misschien zelfs wel leuk gaat vinden….. Dan zou dat natuurlijk fantastisch zijn.

 

We hebben een hele goeie indruk van H. en T.  Wie weet lukt hen wel, wat wij nooit hebben willen uitproberen omdat wij ervoor hebben gekozen ons huis een veilig huis te laten zijn voor Irene.

 

Irene vond in haar eerste jaren honden prima, ze was frank en vrij naar die beesten, no problem. Maar toen ze een jaar of 4, 5 was werd ze in een korte periode een aantal keren door een grote hond omver gesprongen. Het was acuut over met de liefde. Er was sprake van grote paniek als een hond in de buurt kwam, ze ging gillen, schelden en was in no time kletsnat van zweet. Haar parate kennis van scheldwoorden was indrukwekkend.

 

We hadden intussen een cavia en een poes. Die waren heel acceptabel. M.n. de poes vond ze stilletjes toch wel leuk want die bracht propjes papier terug als je die weggooide. Maar een hond kwam er niet. Vrienden namen hun hond niet meer mee, geschrokken als ze waren van Irene’s reactie. Bij vorige buren is ze in de 15 jaar dat we naast elkaar woonden, niet binnen geweest, ze wilde niet. Toen hond 1 overleed, en hond 2 arriveerde vroeg Irene hoopvol of deze hond ook snel dood zou gaan.

 

De jaren verstreken, geleidelijk aan werd de angst minder. We kochten een prachtig boek over honden, Irene leerde een heleboel rassen herkennen op de foto’s en durfde naar honden te kijken om te ontdekken welk ras aan de overkant van de straat liep, en trok me niet mee als ik stil bleef staan tijdens een wandeling om naar spelende honden te kijken en hoorde me geduldig aan als ik haar probeerde te laten zien wat de honden nou precies deden.

 

Maar toch, haar angst is nooit helemaal verdwenen. Irene ontwijkt honden, loopt er in een boog om heen. In een restaurantje waar we regelmatig met haar komen, blijft ze bij binnenkomst steevast vragen waar de hond is die daar al jaren niet meer is. Als ze ontspannen is kan ze wel rustig naast ons blijven lopen op straat als we een hond tegenkomen en in het gunstigste geval reageert ze niet.

 

Wat zou het prachtig zijn als het lukt om Irene te laten wennen aan een hond, als het lukt om zijn aanwezigheid zomaar te accepteren, het misschien zelfs wel leuk te vinden om even over z’n kop te aaien, mee te wandelen om hem uit te laten. Wat zou dat ongelofelijk fijn zijn….

 

Maar stel dat het niet lukt. Dat het veilige thuis ineens voor Irene niet meer veilig voelt, dat ondanks al zorgvuldige voorbereidingen van H. en T., Irene steeds op haar hoede is, dat haar overprikkeldheid een bijna continue staat van zijn is, dat ze bij elke keer dat ze thuis komt vraagt: is de hond er nog…….

Wat dan…………………….