Het “eetboekje”.

 

Irene vindt eten het belangrijkste in het leven. Ze leeft van maaltijd naar maaltijd, de tijd ertussen is in feite overbodig. Dit is al erg lang het geval, misschien was het bij periodes wat minder sterk, die fixatie op eten, maar nooit was die weg.

Bij het ophalen uit het Thomashuis voor een weekendje bij ons, is haar eerste vraag, nog voor de toch ook broodnodige kroel, wat eten we morgen. De veel voorkomende variant op deze vraag is: waar eten we morgen. Dit laatste maakt namelijk de eerste vraag weer overbodig, want dan kan ze zelf beslissen wat er gegeten gaat worden, een menukaart in een restaurant biedt haar doorgaans mogelijkheden genoeg.

Irene doet niet haar eigen boodschappen, haar zelfbeschikking gaat niet zover dat ze haar eigen menu kan bepalen. In het Thomashuis mag ze meebeslissen wat er op één  dag in de week gegeten gaat worden, voor de overige dagen wordt het voor haar beslist. Dit is natuurlijk niet anders dan wanneer je in een gezin leeft, maar wel anders dan zoals de meeste mensen van haar leeftijd leven. Die sjouwen na hun werk naar de winkel, kopen in wat hun goeddunkt, gezond of ongezond, aan hun de keus. Misschien wordt er wel een pizza besteld, ze eten wat zij willen. Irene moet zich schikken, en dat is gelukkig geen probleem, want ze lust alles! Maar toch..................

Irene weet precies wat ze lekker vindt, en wil, net als ieder ander, dat het liefst eten. Misschien denkt ze af en toe: luister nou eens naar mij, ik wil graag champignonsoep eten, of mosterdsoep, of tomaat en avocadosalade, of bami. Laat mij het nou beslissen.

 

Voorheen bleef ze ons, tijdens een weekendje in Wageningen, achtervolgen met de vraag wat de pot zou schaffen die dag. Dat voorkomen bleek heel simpel:

Bij thuiskomst op vrijdag wordt het eetboekje gepakt. Samen vullen we de maaltijden in. Het ontbijt; een hardgekookt eitje, zaterdag of zondag, kiest u maar. Want niet op beide dagen, Brinta of boterham, kiest u maar. Enz, enz. Dan de lunch, ook hiervoor wordt alles even opgeschreven, evenals voor het avondeten. Soms is er veel inbreng van haar mogelijk, soms wat minder, afhankelijk van de inhoud van de koelkast.

Resultaat: ze achtervolgt ons niet de hele dag meer met vragen over eten. Ze kijkt in het boekje en weet het weer. Niet meer inspecteert ze de potten, pannen, kasten en koelkasten op inhoud.

Wat in het boekje staat is zoals het zal zijn dit weekend en daar heeft ze nodige inbreng gehad.

Geen gevraag, geen discussie en heel veel minder frustratie…..