Fiji Islands, Malolo, 10 tot 16 oktober,

 Met de shuttle van het hotel gingen we naar het vliegveld. Jan kon gelukkig een stoel met extra beenruimte krijgen. We vertrokken te laat, en dat terwijl we maar 50 minuten overstaptijd hadden in Auckland. Tijdens de vlucht hadden we veel hulp van de stewardessen, het vliegtuig naar Figi werd geïnformeerd dat er passagiers te laat zouden zijn, we konden als eerste uitstappen. Er werd ons wel verzocht zo snel mogelijk te zijn. Dat werd dus rennen. Uiteindelijk kwamen we bij de gate vanwaar we zouden vertrekken, bleek iedereen daar nog rustig te zitten, het boarden was nog niet eens begonnen!  We zaten goed en wel in het vliegtuig, hadden een glas sinaasappelsap op, toen ons werd verteld dat we in een ander vliegtuig moesten omdat er een onoplosbaar probleem was met dit vliegtuig. Uiteindelijk vertrokken we met een uur vertraging!

Er was vrij veel bewolking, maar in de buurt van de Fiji's was het zicht beter en konden we de eilanden van Fiji in de grote stille Pacific Ocean zien liggen. Een stil-, en ook wel bangmakende gedachte om daar straks op één zo'n klein eilandje midden in die grote oceaan te zitten. Er was blijkbaar een bijeenkomst van hockeybonzen op het grote eiland, vandaar veel Fijianen in bonte hemden op het vliegveld om die mensen te ontvangen. Ook wij kregen een schelpenketting van de dame van het kantoor dat onze transfer naar de boot regelde. Met een taxi reden we door de voorsteden van Nadi. Het was een nationale feestdag, we weten niet precies welke. Daarom was er van alles te doen en was het best wel druk. Veel mensen zaten in groepjes op de grond langs de weg.

Onze zware koffers werden op de speedboot getild en daar gingen we: 30 knopen ( ong. 55 km). We moesten ons echt vasthouden. Op de jetty van Malolo Resort stond de "dame beheerser" op ons te wachten met alweer een schelpenketting en we kregen een drankje aangeboden. 

Ons huisje lag vrijwel aan het eind van een rijtje en was daardoor erg rustig. Alles zag er schoon en netjes uit. Mooie hibiscusbloemen stonden her en der in het huisje.

Onze eerste dag om Malolo maakten we een wandeling naar het uitzichtpunt en vandaar naar de andere kant omlaag naar een andere baai. Er lag een boot voor anker, maar verder was het totaal verlaten. Om er te komen waren we door een bos gekomen van palmbomen en andere bomen. Er hingen allerlei vruchten in die wij niet kenden, maar de kokosnoot natuurlijk wel. Er lagen ook veel kokosnoten onder de bomen. Ook waren er veel gaten in de grond van krabben.

Tijdens de lunch en diner werd muziek gemaakt, heel relaxte, easy listening muziek, een beetje veel van hetzelfde, niet altijd even zuiver, maar wel steeds heel leuk!

16 november

 Fiji-time is over!

We konden maar amper terughalen wat we precies hadden gedaan in de afgelopen dagen. Wat we ook deden, alles verliep in een zeer ontspannen sfeer. We gingen kanoën, snorkelen, maakten verschillende wandeling, o.a. naar een dorpje, één van de twee dorpjes op Malolo. Als we over het strand liepen dan was het prachtig om naar de schaaldieren te kijken. Ook maakten we een boottocht naar een aantal ander eilanden en bekeken daar een paar ressorts. We gingen met vier anderen, een stel uit Auckland en twee zussen waarvan de ene met de baas van onze resort was getrouwd. Deze twee zussen bleken afkomstig te zijn uit N.Z. en wel uit de Catlins. Dit is het zuidelijkste gebied waar wij waren geweest in N.Z. De zussen waren helemaal verbaasd dat wij wisten waar het lag. Het waren vrouwen met een vader van de Shetland eilanden en een Maori moeder.  De "Fifi-zus" straalde het "don't worry, be happy" gevoel uit. Ook uit andere gesprekken hadden we de indruk dat dit de levenshouding van veel Maori's is.

Bij één van de eilanden kon gesnorkeld worden. Jan durfde niet zo goed i.v.m. zijn arm. De duikbril paste gelukkig over mijn eigen bril, dus ik ging wel. En dan dat luchtpijpje, voor ik goed en wel in de gaten had hoe het allemaal moest had ik liters zout water binnen, maar toen, toe het allemaal eindelijk lukte........! Wat prachtig, helder blauwe, knalgele prachtig gevormde koraalstukken met daar tussendoor zwemmend schitterend gekleurde vissen, die vreedzaam bleven doorzwemmen alsof ik er helemaal niet was. Wat mooi en wat jammer dat Jan dit niet zag.

Onderweg zagen we ook nog een zandbank, een "atol". Tot dan toe was dit voorbij niet meer dan een puzzelwoord. Nu ontstond het bijbehorende beeld: een wit eiland met niets anders dan zand. 

We kwamen ook langs het eiland waar "Cast away" met Tom Hanks was opgenomen. Maar wat de boottocht helemaal de moeite waard maakte waren de dolfijnen. Op een bepaald moment spotte iemand een groepje dolfijnen, tien?, en terwijl we wat ronddobberden bleven de beesten maar in de buurt van de boot rondzwemmen en af en toe omhoog springen, fantastisch om te zien.

Het kleine van het resort maakt dat je gemakkelijk met mensen in contact komt. Mensen uit Brisbane, Sydney, Auckland, Hamilton. Wij, uit Nederland, waren wel het verst van huis. De meeste mensen kwamen uit Amerika, Australië of N.Z. De mensen uit Hamilton vertelden dat het probleem met de Maori's groter aan het worden is. Dat dit in hun jeugd eigenlijk geen punt was, iets wat geen rol speelde, maar nu steeds meer. Vooral de problemen rond het claimen van het eigendom van de offshore zorgt voor veel spanningen. Verder wordt het meer en meer als een frustratie ervaren dat Maori's met voorrang op middelbare scholen of universiteiten worden geplaatst, dit om een bestaande  achterstand te compenseren. Maar het kan op deze voorkomen dat niet-Maori's met heel goede cijferlijsten niet geplaatst worden ten gunste van minder scorende Maori's.  

Deze weken zijn er Rugby kampioenschappen. In N.Z. Hadden we al een paar wedstrijden gezien, op tv wel te verstaan. De eerste de beste avond op Malolo moest Australië spelen tegen Argentinië. In de kids-club kon daar naar gekeken worden. Met al die Australiërs op Fiji was dat natuurlijk wel heel leuk. Deze mensen stonden allemaal acuut op toen het volkslied begon de spelen en zongen bloedserieus mee. Australië won! Later zagen we ook nog Fiji verliezen van Frankrijk, maar winnen van de USA!

Maar nu, nu zitten we dus op het vliegveld om aan de terugreis te beginnen. Hoewel, die was natuurlijk al begonnen met ons vertrek van Malolo, waar we werden uitgezongen door de muzikanten en uitgezwaaid door de twee Maori zussen tot we ze niet meer konden zien, heel leuk!

De vakantie zit erop, het is super geweest, niet alleen door wat we zagen en deden, maar vooral ook omdat we er zo van genoten dit samen te doen en om zoveel samen te zijn. Natuurlijk ging het wel eens een keertje "mis", maar dat was dan snel uit de lucht.

Het ging "gewoon" heel erg goed, heerlijk!