3 oktober: Sossusvlei

Vandaag al ruim voor zessen aan het ontbijt voor onze tour naar Sossusvlei. De tocht duurde in totaal 9 uur. We zagen in de ochtend weer veel Oryx, Springbok en Struisvogel. Dat zijn alle 3 soorten die gedurende hele lange tijd zonder drinkwater kunnen. Daarom zijn ze er vaak vroeg bij , want ochtend dauw, nevel en mist bevatten veel vocht. Dat vocht blijft aan takjes of een enkel blaadje hangen. Bij onze Lodge is een waterpoel aangelegd en daar komt in de avond ook van alles drinken. We zaten in een 4x4 met een soort tribune opbouw zodat iedereen goed naar voren kan kijken. De tocht naar het einde van de Sossusvlei was ruim 100 km (en terug nog iets meer). In zo'n open auto zonder vering onder de tribune is dat soms afzien door de kou en de enorme stofwolken van tegenliggers en nog erger: inhalers. Maar ook de zandstorm in de middag zorgde voor enige ontbering: toch geen medelijden nodig hoor! 
Het vroege vertrek is gewenst omdat bij een hoge zonnestand (en de zon staat hier in het voorjaar al erg hoog) elk reliëf in de mooie oranje duinen ontbreekt. Onze gids was ook een hele goede spoorzoeker en liet ons zien hoe je dieren onder het zand kunt vinden. Er zijn ook mensen die het geheel vanuit een ballon gadeslaan en we zagen 2 hele grote.
De duinen zijn imponerend, zowel qua kleur, vorm, ligging en schaduw. Veel mensen gaan Dune. 45 beklimmen. Dat is 1 van de 3 waar dat mag. Wij hebben Big Daddy gedaan omdat je daar een mooi uitzicht hebt op de Deadvlei, de Struisvogelvlei en de Sossusvlei zelf. Big Daddy is ongeveer 400 m hoog en voor een duin is dat niet niks. Het heeft al ruim 2 jaar niet meer echt geregend in Namibië en veel boeren in de drogere gebieden hebben daarom afscheid van hun vee moeten nemen. Sossusvlei heeft ook geleden. Deadvlei niet want daar is al 900 jaar geen water meer geweest. De bomen uit die tijd hebben het nog een poosje volgehouden, maar zijn al vele honderden jaren dood. De restanten doen de naam van de vlei (betekent geen vallei maar "meer") geen eer aan.
Het lopen  op zo'n duin is geen sinecure, maar wel heel leuk. Vervolgens geluncht op het verste punt van de reis in de schaduw van een boom met springbokken op niet al te grote afstand. We zagen een jakhals (lijkt op onze vos) een vogel uit de boom halen en na die verorberd te hebben, legde hij zich bij onze boom neer. Daar zaten ook vogels in , maar wij verdachten hem ervan op onze etensresten te wachten. Hij wacht er nu nog op. De lunch was bijzonder goed en de temperatuur in de schaduw was nog best te harden. Inmiddels was het wel warm/heet geworden, terwijl de ochtendrit bar koud was. Even later zagen we dat het 36 graden was en toen moesten we nog in de Sesriem Canyon afdalen. Deze was niet groot en onvergelijkbaar met Fish River, maar toch wel heel leuk om bekeken te hebben. De terugreis was memorabel. Nu liggen we bij te komen, ook van ons wasje. Kennelijk lekt alles op onze kamer, want in no time stond weer alles blank. Klagen heeft weinig zin, want we vertrekken toch morgenochtend voor een reis over bijna 350 km onverharde wegen naar Swakopmund.