Vanuit Picton reden we de de Marlborough Sounds in. We vervallen in herhalingen en herhalingen van herhalingen, wat een prachtige tocht, de ene mooie baai na de andere, idyllische plekjes, prachtig helder water, maar wat een bochtige weg, een hele klus voor Jan.

We hadden intussen in het telefoonboek gezien dat de broer van Hans Hertoghs woont aan de weg, de enige bijna, in de Marlborough Sounds. Zonder er echt naar op zoek te zijn, vonden we het huis. Omdat er luid geblaf bij het huis vandaan kwam zijn we er maar niet naar toegegaan. Wel maakten we een foto voor Hans, hij was er nog nooit geweest.

Op weg naar Blenheim lunchten we bij Highfield Winery. http://www.highfield.co.nz/  We konden buiten zitten, het eten en de wijn waren heerlijk, we voelden ons als god in Frankrijk, maar dan even verdwaald in N.Z.

De volgende ochtend vertrokken we naar het Abel Tasmanpark. De tocht langs de Tasman Bay was mooi. Net als op veel andere plaatsen in N.Z realiseerden we ons opnieuw dat we ook deze streek ontzettend te kort deden door er maar één dag te zijn! We maakten een lange wandeling, heerlijk, maar we hadden hier ook prachtig kunnen kanoën, of meer en langere wandelingen kunnen maken. Maar ja, we wilden graag nog zoveel meer zien.  We hadden onze koffers bij ons voor het geval we naar de westkust zouden doorreizen. Maar het weer was aan de oostkust toch veel beter, niet alleen nu, maar ook de voorspelling was voor het weer daar veel beter. Daarom keerden we terug naar Blenheim, overnachtten in een ander hotel en vertrokken de volgende dag naar Kaikoura.