Te Anau, 30 september, 1 en 2 oktober
Vanuit Dunedin vertrokken we naar het zuiden om daarna naar het westen te gaan, de M1 en highway 94. We weken nog wel "even" van de geplande route af door naar een veel zuidelijker punt, Nugget Point, te rijden over een onverharde weg. In een baai daar dicht bij, Cannibal Bay zagen we zeeleeuwen. Ze lagen daar op het strand, we waren er helemaal alleen met die beesten. Dit was een mooie ervaring.
Overnachting vonden we in Te Anau, heel leuk, met uitzicht op Lake Te Anau en de besneeuwde bergen erachter.
De volgende dag, 1 oktober, was werkelijk een highlight in onze vakantie. We maakten een tocht op Lake Manapouri. Eerst gingen we zo'n 50 minuten varen op het meer. Er waren prachtige views, zo mooi soms, dat ik bijna stond te huilen. Het was wel behoorlijk koud, maar gelukkig droog. Dit werd nogal bijzonder genoemd, men spreekt er over gemiddeld 2 buien per week, één van 3 en één van 4 dagen. Na deze eerste boottocht gingen we 10 km in een bus naar de Doubtful Sound door een regenwoud, overal watervallen, ontzettend veel verschillende soorten mos, takken volkomen begroeid met mos dat in lange slierten naar beneden hing. Men heeft ook hier een deel van de Lord of de Ring opgenomen. Daarna de Doubtful Sound. Jan en ik waren het erover eens dat we niets mooiers meer hoeven te zien, dit was super, ook al zagen we geen dolfijnen, geen zeehonden en geen pinguïns. Op de terugweg brachten we een bezoek aan de ondergrondse elektriciteitscentrale, door een tunnel van 2 km gingen we naar een soort sience fiction ruimte met grote turbines. Even niet denken aan aardbevingen! Vanochtend, toen we zaten te ontbijten hadden we die namelijk gevoeld!! De thee trilde bijna uit het kopje, de vloer trilde even hevig en daarna was er een soort deining en toen was het voorbij. De week ervoor was er echter ook een aardbeving geweest waarbij er wel schade was.
De derde dag in Te Anau was 2 oktober, mijn verjaardag! Gezang door Jan bij het ontbijt en een verrekijker cadeau, zodat we nu allebei één hebben, dat is toch wel prettig. Op deze dag gingen we naar de Milford Sound. De weg er naar toe was spannend. Onderweg werd gecontroleerd of we sneeuwkettingen bij ons hadden, gelukkig hadden we die gehuurd, blijkbaar geen overbodige actie! Zonder deze kettingen hadden we niet verder mogen rijden. Gaandeweg werden de bergen hoger en witter. De temperatuur zakte naar 4 graden. We moesten over een kilometer lange, onverlichte, meest éénbanige weg. Er waren lange stukken waar niet gestopt mocht worden vanwege gevaar voor "avalanches". We konden ons dit voorstellen bij het zien van restanten van vorige lawines. Onze eerste stop onderweg was bij the Mirror Lakes. Hier zou bij windstil weer een perfecte spiegeling van de bergen in het water te zien zijn, maar windstil was het niet. We waren hier met 2 busladingen Japanners. Het was in totaal een rit van 120 km tot de Milford Sound, 11 km ervoor was een prachtige waterval die hele mooie ronde gaten en gewelven had uitgeslepen in de rotsen. Ook hier weer busladingen Japanners, die met veel lawaai hun enthousiasme lieten horen. In vergelijking hiermee was "onze" ontdekking van de Doubtful Sound een aangenamere! We waren intussen tot de conclusie gekomen dat we vergeten waren fototoestel en filmcamera op te laden en dat terwijl we naar dit toeristische hoogtepunt gingen. Ook de Milford Sound was indrukwekkend, de bergen waren steiler, "rechter" opkomend uit het water en het water was smaller. We hadden niet de behoefte ook hier een boottocht te maken, dit zou, volgens ons, de boottocht op de Doubtful Sound toch niet hebben kunnen overtreffen.
