De overtocht , 22 september
Voor de overtocht gingen we nog even met de cabletrain naar boven waar ons een mooi uitzicht wachtte. Het weer was weer helemaal opgeknapt, de voorspellingen waren gelukkig niet uitgekomen. We konden op de Ferry zelfs buiten zitten en genoten van de overtocht. Jan kwam nog aan de praat met een Nieuw Zeelandse boer. Deze man woonde op het Noordereiland, was eigenlijk gepensioneerd en was op weg naar zijn zoon die op één van zijn vier boerderijen woonde en problemen had met zijn koeien vanwege de kou.
We overnachtten in Picton in een klein, sfeerloos hotelletje, maar met een heel mooi uitzicht over de haven.
Vanuit Picton reden we de de Marlborough Sounds in. We vervallen in herhalingen en herhalingen van herhalingen, wat een prachtige tocht, de ene mooie baai na de andere, idyllische plekjes, prachtig helder water, maar wat een bochtige weg, een hele klus voor Jan.
We hadden intussen in het telefoonboek gezien dat de broer van Hans Hertoghs woont aan de weg, de enige bijna, in de Marlborough Sounds.
Kaikoura, 25 en 26 september
De weg naar Kaikoura ging eerst nog langs een aantal winery's, daarna kwamen er meer bergen, waarvan in de verte enkele met sneeuw. Vanaf Wharanui ging de weg langs de kust. Het was een prachtige tocht. Ten zuiden van Rakautara was een sealcolony. Het waren volgens Jan wel 50 beesten, groot en klein. We hebben er tijden naar staan kijken, er gebeurde zoveel. Daarna reden we door richting Kaikoura.
Christchurch, 27 september
Christchurch, een stad Engelser dan Engeland. Het is een geplande Anglicaanse nederzetting, grotendeels ontsproten aan het brein van John Robert Godley. In de ochtend de botanische tuin bekeken, mooi ruim aangelegd, omsloten door de Avon waarop gepunterd werd. Jan zag daar wel een toekomst voor zichzelf weggelegd, punteraar op the Avon.
lees verder>>>>>>
Dunedin, 28 en 29 september.
We reden van Christchurch naar Dunedin. Het was een regendag die we daarom maar gebruikten om de grote afstand af te leggen. Onderweg deden we een poging om pinguïns te zien, maar dé tijd om die beestjes te bekijken is tijdens the dusk, schemering, omdat ze dan terugkeren uit de zee. We waren er dus te vroeg. Daarna de Moeraki Boulders gezien, bijzonder hoor, die perfect ronde grote rotsen die daar op het strand liggen.
Te Anau, 30 september, 1 en 2 oktober
Vanuit Dunedin vertrokken we naar het zuiden om daarna naar het westen te gaan, de M1 en highway 94. We weken nog wel "even" van de geplande route af door naar een veel zuidelijker punt, Nugget Point, te rijden over een onverharde weg. In een baai daar dicht bij, Cannibal Bay, zagen we zeeleeuwen. Ze lagen daar op het strand, we waren er helemaal alleen met die beesten. Dit was een mooie ervaring.
Overnachting vonden we in Te Anau, heel leuk, met uitzicht op Lake Te Anau en de besneeuwde bergen erachter.
Queenstown, 3 en 4 oktober
Op de trouwdag van Pa en Ma vertrokken we uit Te Anau richting Queenstown. Het eerste deel van de reis konden we niet anders rijden dan eerst weer over de 94 richting Lumsden, bij Mossburn vervolgens over een ongenummerde weg naar Highway 6. Op deze Highway gingen we recht naar het noorden. Het weer was slecht was echt slecht; regen en kou. Er waren hoge bergen met pieken van over de 2000 m, maar waar? Niets van te zien!
Naar en in Timaru, 5 oktober,
's Ochtends, 5 oktober, vertrokken we op tijd uit Queenstown, richting Cromwell. Zo kwamen we nog een keer langs het bungeejumpen. Gaandeweg daalde de temperatuur. Na Cromwell hadden we over de Highway 8 naar het noorden willen gaan, maar we zouden dan over de Lindis Pass, hoger dan 900 m, gemoeten, zonder sneeuwkettingen niet te doen en ook niet toegestaan.
Akaroa, 6 tot en met 9 oktober
Na een lekkere nacht en ontbijt reden we richting Duvauchelle en wandelden we over het schiereiland. We aten daarna op de winery "the French Farm", een prachtig plekje waar we maar moeilijk weg konden komen. Na de lunch kwamen we langs de baai met daarin nog weer heel mooie beschutte inhammetjes. Dit alles had een prachtige, rustige sfeer. Wat is het hier mooi!