30 november: Salinas Grandes en Humahuaca

Slapen in een twijfelaar staat niet meer garant voor de beste nachtrust, maar met de regelmatige siësta's komen we geen slaap tekort! 
De volgende ochtend vertrokken we op tijd richting de Salinas Grandes. We hadden gedacht vanuit Purmamarca alleen het noorden ervan te verkennen, maar men vertelde ons dat we de grote zoutvlakte  toch ook niet zouden moeten missen, bovendien zou het te combineren zijn met het verkennen van de route richting Humahuaca in de middag. We hebben er geen spijt van dit advies te hebben opgevolgd. De weg er naar toe was goed, we klommen naar, voor ons, ongekende hoogte, maar de slingers naar omhoog waren niet al te krap. Hierdoor kon Jan ook wel wat van de omgeving meebeleven. Voor mij, als bijrijder, als passagier met privé chauffeur, was dit een prachtige tocht! De ene prachtige vergezicht na de andere. We kwamen met ons klein huurautootje over de 4000 m!  Van heel ver konden we de zoutvlaktes al zien als een witte, rechte streep aan de horizon. Wederom was de omgeving weids en verlaten, met hier en daar een boerderijtje, wat heet, een krotje, waarbij je je afvraagt hoe daar in 's hemelsnaam in gewoond kan worden. Wat wij in het begin hadden ingeschat als huizen niet niet werden afgebouwd, bleken bij nadere beschouwing ook wel eens huisjes te zijn, waaromheen een muurtje was gemetseld dat om het erf markeerde, een muurtje dat de indruk gaf niet af te zijn. De hutjes die we nu zagen hadden veelal wel een klein zonnepaneeltje. Waar zouden eventuele kinderen naar school gaan, vroegen wij ons af. We zagen wat geiten, een groep ezels en ja hoor: vicuna's!  
Kort daarna de zoutvlakte. Aan de verre horizon zagen we overal gebouwen, van deze afstand heel klein. We kregen de indruk dat delen van de zoutvlakte door verschillende bedrijven werden geëxploiteerd. Wij stopten bij een zo'n "zoutmijn". Wat een vreemd oppervlak heeft die zoutvlakte!
De terugweg naar Purmamarca en door de Quebrada de Humahuaca, naar Humahuaca was spectaculair, wat een kleuren rondom in de bergen. Het weer was niet zo goed, er waren veel wolken, toch werd ook onder die omstandigheid duidelijk dat we een uniek natuurverschijnsel zagen. Deze route staat ook op de werelderfgoedlijst van Unesco.
In Humahuaca gingen we lunchen, en zowaar, we ontmoeten daar, op de noordelijkste plek van onze vakantie, het Belgische echtpaar dat samen met ons de de excursie deed in Tierra del Fuega, samen met ons stond op het zuidelijkste plekje van Argentinie waar je via de weg kon komen!
Hier, in Humahuaca, was weer een markt met spulletjes, die men graag aan toeristen verkoopt en die de toeristen blijkbaar ook graag kopen. Zo ook wij, hier kochten we de cadeautjes voor het thuisfront.
Op zo'n mooie route is het niet erg om de terugweg langs dezelfde weg te moeten nemen. 
s Avonds aten we in een leuk restaurantje en spraken daar de twee leuke, Nederlandse vrouwen, die ook in hetzelfde hotel zaten. Zij hadden in deze vakantie ook delen van Chili gezien en waren o.a. vanuit Chili over de Andes naar Purmamarca. Dit had heel erg veel indruk gemaakt. Moeten we dan toch nog een keer terugkomen?