1 december: Terugweg naar Salta

De terugweg naar Salta was wederom geen straf. Prachtig om alles nog een keer te zien, nu vanuit een ander perspectief en met beter weer. 
We reden dwars door Salta naar San Lorenzo. Dit is een plaats, zo'n 15 km ten westen van Salta, wat hoger gelegen en met een aangenamer microklimaat. Reden voor veel mensen, m.n. de mensen die het zich kunnen veroorloven, om daar te gaan wonen i.p.v. in het warmere Salta. We aten daar in het restaurant dat in the Rough Guide van 16 jaar geleden als erg goed werd omschreven. Ongetwijfeld was dat toen het geval, nu was het wat vergane glorie, maar no problem, we zaten lekker buiten, konden op ons gemak de familietafrelen aan de tafel naast ons gadeslaan en hadden binnenpretjes (ook al zaten we buiten, Irene!), om de ober die de wijn omschreef als: gewoon Vino blanco classico.
Grappig om weer in hetzelfde hotel terug te komen, bija dezelfde kamer, alleen in spiegelbeeld.
We aten nogmaals bij José Barcarce, heerlijk!

2 december: Autoreis van Salta naar Cafayate

Op weg van Salta naar Cafayate, door Valles Calchaquies  ervoeren we  de betekenis van het woord adembenemend aan den lijve; het was zo indrukwekkend, dat we bij tijd en wijle vergaten te ademen. Zo mogelijk maakte dit nog meer indruk dan de rit naar Humahuaca. Wat een kleuren, wat een vormen! We vervallen in herhalingen, dit moet voor de verslagen die wij voor het thuisfront maken, bij de te versturen foto's, af en toe vervelend worden! Maar er is hier in dit grote land, zoveel overweldigende natuur, dat valt niet te beschrijven, niet te fotograferen, hooguit te filmen. We moeten het echter vooral op onze eigen harde schijf bewaren!  We verheugen ons nu al op de terugweg door ditzelfde dal. 
We lunchten bij een wijngaard aan de rand van Cafayate. De ervaringen in N.Z. hadden ons daar met verlangen en vertrouwen naar uit doen zien. Het leek ook wel redelijk veelbelovend, helaas, de kaart bood maar een paar gerechten en het woordenboek hielp ons niet om te ontdekken wat dat voor gerechten waren. Wel was duidelijk dat twee van de drie gerechten vlees van geit bevatten, die vielen af, dus kwam alleen gerecht 3 in aanmerking, genaamd "locro", een stew gebaseerd op mais, bonen en vlees, maar vooral heel veel vet. Jan en ik verschillen nogal eens van mening over wat lekker is of wat niet, maar in dit geval waren we zeer eensgezind: dit gerecht was niet te eten! De ober was bijna verdrietig toe hij onze bijna volle borden zag, we mochten gratis en voor niets het geitje proeven! Mooi niet! We deden ons tegoed aan een heerlijk toetje,  lieten de ober uitgebreid weten dat het heel lekker was, en er kwam weer een glimlach op zijn gezicht.
Overnachten deden we zo'n 15 km te zuiden van Cafayate, in  Tolombon. Dit was een heerlijk hotel op een wijngaard, " Altalaluna". We maakten kennis met de stel Duitsers, die we waarschijnlijk ook weer zullen ontmoeten in het vliegtuig naar Puerto Iguazu. We zwemmen wat, lagen in de zon, kortom; we namen het er van. Het eten viel niet mee, maar ach..... Tot nu toe, afgezien van de locro, viel het eten ons reuze mee, zelfs het kippetje van €3.75 in Volcan, smaakte prima!